Opinie: Een terugblik op 2016

Het is die vreemde tijd tussen kerst en nieuwjaar, waarin het voelt alsof het jaar al voorbij is terwijl er nog een paar dagen te gaan zijn. Dit is misschien wel de beste tijd van het jaar voor bezinning; om na te denken wat ons allemaal is overkomen het afgelopen jaar. 2016 was op veel vlakken een ramp van een jaar, maar daar ga ik het in dit artikel niet over hebben. Deze blog is namelijk gericht op anime, en voor anime was 2016 best wel een mooi jaar.

Er was dit jaar geen gigantische hit, zoals we die in voorgaande jaren hadden met Attack on Titan en One-Punch Man, maar het aantal geproduceerde anime was nog nooit eerder zo groot. Dat aantal is al een paar jaar aan het stijgen; mogelijk komt dit door het grote aantal streamingsdiensten die allemaal anime willen uitzenden. Over die streamingsdiensten gesproken: het meest interessante nieuws van dit jaar was de partnerschap tussen Crunchyroll en Funimation. Door de partnerschap zijn nu meer titels beschikbaar op Crunchyroll, wat heel fijn is voor de anime fans buiten Noord-Amerika. Ook zijn er speculaties dat deze partnerschap goed zal zijn voor de zaken van de hele industrie; de partnerschap zal ertoe leiden dat de uitzend- en verkooprechten goedkoper gaan worden.

Maar voor de meesten van ons is dat natuurlijk een ver-van-ons-bed verhaal, dus ik ga daarover niet meer veel zeggen. In plaats daarvan ga de rest van het artikel besteden aan het identificeren van mijn favoriete series van elk seizoen dit jaar, met een extra ereprijs voor mijn favoriete short van het jaar. Laten we beginnen!

Winter
ERASED

ERASED gaat over Satoru Fujinuma, een twintiger die zich altijd schuldig heeft gevoeld over de dood van een klasgenote in de basisschool. Na een verschrikkelijke gebeurtenis keert hij terug naar zijn kindertijd, en krijgt hij een nieuwe kans om het meisje te redden.

ERASED heeft een prachtig concept: het is een thriller met tijdreiselementen. Behalve dat was het ook nog eens geweldig geregisseerd; het was moeilijk om niet met de personages mee te leven. Wanneer een serie zo goed is, maakt het niet eens zoveel uit dat het einde niet heel goed is.

Ook moet Showa Genroku Rakugo Shinju genoemd worden. Omdat het een heel Japans historisch drama is, zullen minder mensen het een kans geven. Dat neemt niet weg dat een hele goed gemaakte serie is, met erg goed geschreven personages. Over een dikke week begint seizoen 2, en ik ben daar meer dan klaar voor!

Lente
Jojo’s Bizarre Adventure: Diamond is Unbreakable

Het vierde deel van Jojo’s Bizarre Adventure vindt zich plaats in een klein Japans stadje genaamd Morioh. Jotaroh gaat naar dit stadje om de buitenechtelijke zoon van Joseph Joestar te vinden. Maar behalve deze nieuwe Jojo, Johsuke Higashikata, zijn er ook veel gevaarlijke Stand-gebruikers in Marioh.

Dat deze serie mijn favoriet van het lente seizoen zou zijn stond al heel lang vast. Ik ben namelijk al langer fan van de manga, en dit deel is één van mijn favorieten. Maar behalve dat worden ook interessante regiekeuzes genomen om iconische scènes af te beelden, wat het alleen maar beter maakt. Jojo’s Bizarre Adventure: Diamond is Unbreakable was daarmee verre weg de beste actie-series in een toch al actie-hevig seizoen.

Zomer
Love Live! Sunshine!!

Geïnspireerd door µ’s, wilt Chika Takami zelf een school idolengroep oprichten. Wanneer het haar is gelukt dat van de grond te krijgen, is ze verrast dat haar school dreigt te sluiten, net als de school van µ’s!

Ik ben zelf verrast dat van alle series het Love Live! is die hier een plaatsje heeft bemachtigd. Maar toen ik door de lijst van series zat te kijken, kwam ik erachter dat de zomer het zwakste seizoen van het jaar was. Er waren niet veel goede series; op zijn minst ziet deze serie er goed uit. Daarbij moet ik toegeven dat ik Mob Psycho 100 nog niet heb gezien, dus het is goed mogelijk dat die serie Love Live!’s plaats hier zal overnemen. Tot dan blijft Love Live! Sunshine!! het beste uit de zomer van 2016.

Herfst
Yuri!! On Ice

Yuhri Katsuki’s carrière als kunstschaatser lijkt ten einde te lopen na een spectaculair verlies. Maar nadat een video van hem viral gaat, staat opeens zijn held Victor Nikiforov voor zijn deur met de boodschap dat hij hem wilt coachen.

In het begin van het seizoen verwachtte ik niet al te veel van de zoveelste sportserie dit jaar, maar Yuri!! On Ice blies alle verwachtingen weg. Regisseuse Sayo Yamamoto combineert hier op meesterlijke wijze het sportgenre met romantiek, en creëert daarmee een uniek verhaal. Daarbovenop is kunstschaatsen heel lastig te animeren, maar dat is verbluffend goed gelukt! Dat alles zorgt voor het meest verrassende succes van 2016.

Beste short
Space Patrol Luluco

Luluco wilt niets liever dan een normaal leven, maar door een samenloop van bizarre gebeurtenissen wordt ze gerekruteerd als een Ruimte Agent! Hierdoor ontmoet ze de knappe jongen Nova, die al snel haar partner wordt. Kan Luluco al deze absurditeit wel aan?

Dit jaar waren er veel goede shorts, over veel uiteenlopende onderwerpen. En van veel zou ik wel eens een enkele aflevering opnieuw willen zien, maar Space Patrol Luluco is de enige die ik volledig opnieuw zou willen kijken. Elke aflevering heeft precies de juiste lengte voor regisseur Hiroyuki Imaishi’s wilde stijl, en dat maakt Luluco een winnaar.

 

Dus dat was dat. Ik heb genoten van al het brede aanbod van anime dat dit jaar is uitgekomen, maar ook van het bloggen! Daar ben ik begin dit jaar mee gestart, en ik heb er geen spijt van. Toch zal ik stoppen met deze blog. Niet omdat ik ga stoppen met bloggen! Maar vanaf volgend jaar ga ik schrijven voor Animeazing in plaats van deze blog. Hopelijk zie ik jullie daar terug!

Best wensen voor 2017!

Carlogandro

Recensie: Kuroko’s Basketball seizoen 2

In mijn recensie van seizoen één van Kuroko’s Basketball kwam ik tot de conclusie dat Kuroko’s Basketball amusant is, maar op geen enkele manier bijzonder. Toch heeft deze serie een indrukwekkend aantal van drie seizoenen, met een opvolgfilm nog op komst. Dat betekent dat de serie toch een bijzonder iets moet hebben, waardoor het langdurig populair is gebleven. Maakt het tweede seizoen duidelijk wat dat bijzondere element is?

De Seirin basketbalclub mag dan wel verloren hebben op de Interhigh, maar dat ontmoedigt haar leden niet. Om uiteindelijk revanche te kunnen nemen op de Toh’oh basketbalclub, zetten ze hun doelen op de aankomende Winter Cup. Terwijl ze zich voorbereiden op dat toernooi, komt Kagami een oude bekende van hem tegen: Tatsuya Himuro, een getalenteerde basketbalspeler met wie Kagami bevriend was tijdens zijn tijd in Amerika. Hij blijkt in hetzelfde team te zitten als Murasaibara van de Generatie van Wonderen, en samen doen ze ook mee aan de Winter Cup.Heeft Seirin wel een kans met zo’n sterke competitie?

De beschrijving hierboven klinkt als een standaard begin van het tweede seizoen van een sportserie. Dat is niet per se erg; sportseries volgen vaak een vastliggende formule, en zijn daarom niet minder entertainend. Goede sportseries gaan vaker meer over de personages dan over de sport zelf.

De personages in Kuroko’s Basketball zijn interessant genoeg, maar niet echt bijzonder. Ze vallen namelijk in voorspelbare archetypes. Het is vaak wel interessant om te zien hoe de personages hun beperkingen proberen te overkomen. Jammer genoeg wordt dat vaak teniet gedaan door de belachelijke talenten die de personages kunnen hebben in deze serie. We weten dat de schrijvers gewoonweg een nieuwe belachelijke techniek verzinnen waarmee iemands zwakke plekken juist weer sterke punten worden. Dat neemt een heleboel drama weg.

Ook heeft deze serie nog een ander probleem: er zijn te veel personages die als belangrijk worden neergezet. Het is niet erg als een enkel nieuw personage wordt geïntroduceerd, zoals in het geval van Himuro. Maar wanneer een volledig nieuwe groep (de Ongekroonde Koningen) wordt voorgesteld terwijl we nog niet eens alle leden van de Generatie van Wonderen kennen, dan is dat wel een probleem. Het introduceren van grote groepen was ook één van de grootste problemen van Bleach.

Gelukkig zijn de wedstrijden een stuk beter. Ja, de personages zijn belachelijk getalenteerd, maar dat maakt het des te interessanter om te zien hoe de Seirin basketbalclub zich uit benarde situaties weet te redden. In dit seizoen zijn de wedstrijden wel allemaal iets aan de lange kant. Of dat slecht is weet ik niet, de wedstrijden zijn wel het sterkste aspect van de serie.

Ook dit seizoen is gemaakt door Production I.G, dus er valt niet te klagen over de kwaliteit van de animatie. De serie is wel al een paar jaar oud, dus het kwam voor de tijd dat Production I.G enorme budgetten begon toe te wijzen aan sportseries. Solide animatie, maar niet spectaculair dus.

Kuroko’s Basketball is in haar tweede seizoen opnieuw amusant. De serie blijft dus wel staande tussen alle andere sportseries, maar opnieuw zie ik geen bijzonder aspect waarmee het zich onderscheid van de rest. Daarmee laat het niet bepaald een sterke blijvende indruk achter.

Kuroko’s Basketball seizoen 2 is te bekijken op daisuki en crunchyroll.

Recensie: Natsume Yujin-cho San

Het leven brengt verandering met zich mee. Dat is een natuurlijk proces dat niet tegen te houden is, hoe zeer we dat soms ook willen. Wij zelf veranderen en de wereld om ons heen verandert ook. Door hun aard als passief entertainment blijven episodische tv-series vaak juist wel hetzelfde. Mensen voelen zich nou eenmaal makkelijk bij datgeen wat bekend is. Natsume Yujin-cho zou, als een episodische tv-serie, ook altijd hetzelfde kunnen blijven, maar de serie lijkt in haar derde seizoen, Natsume Yujin-cho San, doelbewust gekozen te hebben voor verandering.

In eerste oogopslag lijkt de serie niet eens veranderd te zijn. Nog steeds is Takashi Natsume bezig met dezelfde dingen: hij helpt yohkai met hun persoonlijke problemen of geeft ze hun naam terug. Maar over de loop van de eerste drie seizoenen heeft wel degelijk een verandering plaatsgevonden.

In de vorige twee seizoenen zagen we Natsume voornamelijk connecties vormen, of dat nu met yohkai was of met mensen. Op dit punt liggen deze connecties duidelijk op hun plaats, wat blijkt uit de veranderde manier waarop terugkerende personages reageren op Natsume. Dit wordt voor het eerst echt duidelijk in de zesde aflevering van het seizoen, waarin we de exorcist Shuh’ichi Natori in een meer zorgzame rol dan gebruikelijk zien. Maar Natsume lijkt ook een innigere vriendschap te hebben gevormd met zijn klasgenoten Nishimura en Kitamoto, om maar te zwijgen over Tohru Taki en Kaname Tanuma. Met hen durft hij zelfs te praten over zijn belevenissen met yohkai! …In sommige gevallen dan.

Door deze banden heeft Natsume een aantal sterke bondgenoten om zich heen verzameld, wat betekent dat de slechteriken van de verhalen des te gevaarlijker moeten zijn. Dit komt terug in het feit dat slechte yohkai in dit seizoen een direct fysiek gevaar vormen, waar eerder vooral vervloekingen werden toegepast. Maar niet yohkai maar mensen zijn nog wel het meest gevaarlijk. In Natsume Yujin-cho San wordt dat geïllustreerd door de terugkeer van de genadeloze Matoba clan.

Maar Natsume Yujin-cho staat meer bekend om haar stille verhalen dan om haar actie en avontuur, en die rustige verhalen zijn hier ook weer aanwezig. Hier wordt de rust vooral geboden in de vorm van serieuze zelfreflectie. Hierdoor krijgen we een aantal afleveringen die voornamelijk uit flashbacks bestaan. Deze flashbacks maken extra tastbaar hoe veel is veranderd tussen het begin van het eerste seizoen en nu. Ook hebben ze het effect dat de serie herkenbaar blijft ondanks de serieuze veranderingen. Wat in het verleden is gebeurt heeft nu nog steeds effect; er is geen verandering die het verleden uit het bestaan kan wissen.

Desondanks komt de grootste verandering misschien wel in de vorm van de productie waarden. De animatie is enorm verbeterd ten opzichte van de eerste twee seizoenen. Het lijkt erop dat die zo’n groot succes waren dat aan dit derde seizoen een groter budget is toegekend. Ook weet regisseur Takahiro Omori steeds beter de soundtrack te benutten, en daarmee iets toe te voegen aan elke scène.

Verandering kan goed of slecht zijn, maar hier heeft het vooral positief uitgepakt. Daarom laat Natsume Yujin-cho San een goede indruk achter, wat je ook dacht van de vorige seizoenen. Door het gevoel van saamhorigheid dat sterk in dit seizoen aanwezig is vindt ik het zo onderhand zelfs moeilijk worden om Natsume Yujin-cho te vergelijken met Mushishi. Het is nu iets compleet eigens geworden, en dat valt alleen maar toe te juichen.

Natsume Yujin-cho is te bekijken op crunchyroll.

Recensie: Seraph of the End: Battle in Nagoya

Shohnen actie series staan er om bekend dat ze een vrij vaste formule volgen, waarbij steeds sterkere tegenstanders worden geïntroduceerd voor de hoofdpersonages om te verslaan. Maar zelfs als je zo’n vast formule volgt, kan je jezelf nog onderscheiden van de rest door de toon van de serie. Zo is bijvoorbeeld One Piece heel anders dan Bleach. In mijn recensie van seizoen 1 zei ik dat Seraph of the End een tragische toon had, maar misschien moet ik die opmerking toch herzien.

Yuh’ichiro is veranderd nu hij weet dat Mikaela nog leeft. Waar hij eerst alleen maar geobsedeerd  was door wraakzucht, is hij nu gedreven om een manier te vinden om Mikaela terug te veranderen in een mens. Maar voordat hij daar tijd voor heeft, krijgt Yuh’ichiro eerst te maken met de Hihragi familie, die denken dat hij een spion is, én moet hij naar Nagoya gaan voor een nieuwe missie, die een beslissend moment zal zijn in de strijd tegen de vampieren…

Wat productie betreft is er niet veel veranderd tussen seizoen één en twee. Vooral de muziek, nog steeds gedaan door Hiroyuki Sawano, heeft nog steeds dezelfde sterke en zwakke punten. De animatie is ook vrijwel hetzelfde, maar af en toe krijgen we behoorlijk indrukwekkende animatie te zien tijdens de actiescènes. De zwakste plek van de productie ligt nog steeds in de achtergronden, waarvan de tekenstijl niet goed overeen komt met die van de voorgrond.

Wat verhaal betreft zijn de veranderingen groter. Door de nieuwgevonden hoop van Yuh’ichiro ligt de focus van het verhaal nu anders; hij wordt niet meer alleen door woede gedreven. Ook voelt het verhaal in dit seizoen een stuk groter in schaal. Dit komt door een groot gedeelte doordat we veel meer krijgen te zien van het Japanse Keizerlijke Demonen Leger dan in het eerste seizoen. Dit biedt een kans om het verhaal tot een hoger niveau te tillen.

Maar hoe meer verandert, hoe meer er hetzelfde blijft. Veel situaties uit het eerste seizoen worden op klakkeloze wijze herhaald. Vooral de trainingsscènes, die al lang aanvoelden in het eerste seizoen, vinden op precies dezelfde manieren plaats. Opnieuw moeten de hoofdpersonages hun demonen confronteren om beter hun wapens te kunnen hanteren. Gelukkig is de missie die het grootste gedeelte van dit seizoen in beslag neemt een stuk spannender, maar misschien vindt het iets te plotseling plaats. Er spelen bij deze missie veel personages een rol, en we krijgen geen kans om de meeste van hen te leren kennen.

Ik omschreef Seraph of the End als een tragedie, omdat ik dacht dat het verhaal op een weloverwogen manier in elkaar was gezet. Maar de vele herhaling die ik hier zie haalt dat idee bij me weg. Het is vervangen door het idee dat het verhaal snelletjes in elkaar wordt geflanst. Het resultaat van die werkwijze zijn veel wendingen die shockerend bedoeld zijn, maar weinig indruk maken.

Het eerste seizoen van Seraph of the End had veel gebreken, maar ondanks dacht ik dat het potentieel had om in een goede serie te ontwikkelen. Maar er wordt geweigerd om duidelijk een richting te kiezen, waardoor het verhaal alle kanten uit gaat. Het enige goede dat overblijft zijn een aantal goed geanimeerde actiescènes. Maar zelfs als je goed geanimeerde actiescènes wilt zien, zou ik andere anime aanbevelen.

Seraph of the End: Battle in Nagoya is te bekijken via viewster.

Recensie: Digimon Adventure tri. Confession

Hoewel er al een aankondiging is geweest voor het twintigjarige jubileum van Digimon, gaat de viering voor het vijftienjarige jubileum nog een tijdje door! De eerste twee films in de zesdelige Digimon Adventure tri. filmserie waren grote successen en vanaf afgelopen september is nu ook de derde film in de serie, Digimon Adventure tri. Confession, beschikbaar.

Nadat ze hun persoonlijke zorgen hebben opgelost, voelen Mimi en Joe zichzelf beter dan ooit  tevoren. Maar dat betekent niet dat plotseling alles goed is met de Digidestined. Vooral Meiko zit in een diep dal, nadat Meicoomon door haar infectie alle controle is verloren. Ook Koushiroh, beter bekend als Izzy, zit niet lekker in zijn vel. Hij ziet zichzelf namelijk als de enige die de verspreiding van de infectie kan stoppen, en vergt het uiterste van zichzelf. Maar de rest van de groep maken zich ook zorgen over de infectie. Voornamelijk Takeru, oftewel T.K., die vreemde dingen ziet gebeuren met Patamon…

Op dit moment in het verhaal is duidelijk dat de eerste akte voorbij is. Het schockerende verraad van Meicoomon creëerde een situatie die niet simpelweg terug te draaien valt, waardoor het verhaal nu een duidelijk meer dramatische wending heeft genomen.

Veel van het verhaal lijkt hier te draaien om het verzwijgen van informatie. Het blijkt dat Meiko al langer wist dat er iets aan de hand was met Meicoomon, maar uit een gevoel van machteloosheid heeft ze die zorgen diep weggedrukt. Takeru zit nu in een vergelijkbare situatie: is Patamon ook geïnfecteerd, en zo ja, wat kan hij dan het beste doen? Zolang hij die antwoorden niet heeft, heeft hij het gevoel dat het beter is de rest er niet mee lastig te vallen. En buiten de Digidestined lijkt nog iemand informatie te verzwijgen: het wordt steeds onduidelijker welke doelen Maki Himekawa nu eigenlijk heeft.

Waar in vorige delen van Digimon Adventure de Digimon een vrij passieve rol speelden buiten de gevechten om, hebben ze in deze film meer te doen. Zij ontvangen namelijk op verrassende wijze informatie over de infectie, en hoe het bestreden kan worden. Maar dankzij die informatie komen ook zij voor een moeilijk besluit te staan. Wat zal hun uiteindelijke besluit zijn?

Het mag duidelijk zijn dat er in dit deel van het verhaal veel subplots in beweging zijn. Ondanks een ongemakkelijke overgang hier en daar, wordt over het algemeen makkelijk gewisseld tussen die verschillende subplots. Daardoor kijkt ook dit deel weer makkelijk weg, ondanks de zware en soms verdrietige sfeer. Jammer genoeg blijven de afleveringen wel op rare momenten eindigen.

Visueel gezien mag Confession er wel zijn. Dit deel is niet zo goed geanimeerd als deel 1, maar de onafgemaakte animatie die te zien was in deel 2 is hier nergens te bekennen. Mogelijk komt dat omdat Toei Animation dit keer langer de tijd heeft genomen. Ik juich dat toe; liever kwaliteit boven kwantiteit, vooral als het films betreft!

Moch je na het zien van eerdere delen twijfels hebben over het feit dat er maar weinig gebeurt in deze filmserie, dan zal dit deel die zorgen voor je wegnemen. Dankzij het belangrijk voelende plot is dit de beste film in de serie tot nu toe. Ondanks dat is deze serie nog steeds alleen voor de fans. Je weet het wel als ik het over je heb!

Digimon Adventure tri. Confession is te bekijken op crunchyroll.

Opinie: J-Novel Club

Als anime fans weten we als geen ander hoe het internet de verspreiding van media heeft veranderd. Zelf ben ik dol op alle internetdiensten die het tegenwoordig mogelijk maken om gratis of tegen een kleine vergoeding een grote bibliotheek aan verschillende media te consumeren. Ik maak zelf gebruik van bijvoorbeeld Netflix, Crunchyroll, Daisuki, Viewster en Tubi TV. En behalve die sites zijn er nog veel andere soortgelijke sites, zoals Project Gutenberg en Audible.

Desondanks zijn er nog altijd gaten. Vooral  media die een kleine doelgroep hebben blijven moeilijk te vinden. Zo was er voor light novels nog niet een vergelijkbare dienst. Natuurlijk waren e-boeken wel al te koop via de uitgeverijen (en ook via bol.com!) maar dat is toch niet echt hetzelfde. Gelukkig kan ik melden dat sinds afgelopen 15 oktober J-Novel Club er is om online light novels te lezen.

J-Novel Club biedt gratis voorproefjes van light novels die op het punt staan om in een Engelstalige versie uitgegeven te worden, maar ook abonnementen waarmee je boeken volledig kunt lezen en/of gratis e-boeken kunt krijgen. Op het moment is het aantal beschikbare titels op de site nog vrij klein, maar hopelijk gaat daar nog verandering in komen!

Één van de beschikbare titels is Occultic;Nine, waarvan op het moment ook een anime versie wordt uitgezonden. Occultic;Nine heeft, gebaseerd op het voorproefje, zeker potentiaal om een interessant verhaal te vertellen. Ondanks dat zijn de personages nogal irritant en gedragen ze zich op totaal onrealistische wijze. Het wekte bij mij de indruk dat de schrijver zijn eigen versie van Durarara!! wilde maken, maar geen idee had wat de personages van die serie sympathiek maakt.

Behalve Occultic;Nine heeft J-Novel Club nog een titel die bekend is van een anime adaptatie: Grimgar of Ash and Fantasy. In tegenstelling tot Occultic;Nine heeft Grimgar een onoriginele opzet die dan wel weer goed wordt gebruikt om een serieuze sfeer mee te zetten. Daarom zie ik wel potentieel in deze titel, zelfs al is de schrijfstijl erg ongepolijst.

Heel anders is My Big Sister Lives in a Fantasy World. In deze komedie ziet het hoofdpersonage namen boven de hoofden van anderen. Wanneer hij dat zijn opgewekte otaku zus vertelt smult zij van dat gegeven. Wat volgt zijn veel verwijzingen naar onder andere Death Note en Naruto. In de rest van het voorproefje worden we voorgesteld aan de klasgenoten van het hoofdpersonage. Dit stuk dat mij deed inzien dat dit een harem titel betreft waarin een heleboel meisjes verliefd worden op het mannelijke hoofdpersonage. Dat genre interesseert mij niet, maar misschien jou wel.

Ondanks een vergelijkbare titel is My Little Sister Can Read Kanji totaal anders. Dit is een satire over een mogelijke toekomst waarin boeken zo simpel zijn geworden dat wat we tegenwoordig slecht vinden daar wordt gezien als briljant. Het begin was heel geslaagd, maar of het ook goed blijft is nog maar de vraag. Iets om in de gaten te houden!

Brave Chronicle: The Ruinmaker is een heel erge alledaagse light novel serie, waarin de hoofdpersonages in een magie school zitten en vooral elkaar uitleggen hoe de magie van hun wereld nou eigenlijk werkt met uitgebreide expositie. Deze kan ik alleen aanraden aan de grootste fans van series als The Asterisk War en Chivalry of a Failed Knight.

Dan is er I Saved Too Many Girls and Caused the Apocalypse. De titel geeft al aan wat het verhaal is: het is een harem serie waarin een conflict tussen alle verliefde meisjes leidt tot een heftig einde van de wereld. Het is een slim, zelfbewust idee waarmee commentaar op het genre gegeven zou kunnen worden, maar het kan net zo makkelijk veranderen in een heel cliché bedoening.

The Faraway Paladin heeft van alle beschikbare titels de meest serieuze toon en ook de beste schrijfstijl. Het lijkt een fantasy serie te zijn in de stijl van The Heroic Legend of Arslan of Guin Saga. Het gaat over een gereïncarneerde jongen die opgroeit tussen ondode maar daarom niet minder warmhartige wezens en vermoedelijk een groots en belangrijk lot heeft. De langzame, bedachtzame sfeer van de proza vereist misschien wat geduld maar wekt wel een hele goede indruk.

Mixed Bathing in Another Dimension mengt het harem genre met het ‘getransporteerd naar een andere wereld’ genre. Het lijkt niet veel moeite te doen om een goed verhaal te vertellen, maar zwelgt in plaats daarvan in videospel conventies en andere clichés. Van alle beschikbare titels is dit de minste.

Mijn meningen over de titels die beschikbaar zijn op J-Novel Club mogen dan wel enorm uit elkaar liggen, maar toch  ben ik blij met de grote verscheidenheid tussen alle titels. Er zijn verschillende genres vertegenwoordigd, er zijn bekende titels en totaal onbekende titels, en er zijn duidelijk verschillende schrijfstijlen. Hopelijk is J-Novel Club succesvol, zodat ze hun bibliotheek kunnen blijven uitbreiden en ons dus meer light novels kunnen aanbieden.

Bezoek J-Novel Club hier.

Recensie: Eureka Seven

In 2005 creëerde de gerenommeerde animatiestudio BONES de 50 afleveringen tellende mecha serie Eureka Seven, en begon daarmee een franchise die misschien nooit overweldigend succesvol was, maar die desondanks fijne herinneringen ophaalt bij de mensen die de eerste serie hebben gezien. Want wat je ook mag hebben gehoord over latere gedeeltes van de franchise, er wordt nog steeds vol lof over die eerste serie gepraat. Maar het is nu meer dan een decennium sinds Eureka Seven origineel uitkwam, en daarom ben ik gaan kijken of het die lof nog steeds waard is.

De veertienjarige Renton Thurston wordt door zijn opa opgeleid om mechanicus te worden in het saaie dorpje Bellforest, maar Renton zelf droomt er van om net als zijn held Holland Novak de wijde wereld in te trekken als een “ref boarder”, een skater die bepaalde lucht partikels als hun pad kunnen gebruiken. Het is een normale dag wanneer plotseling een robot, de Nirvash Type ZERO, in zijn huis crasht, samen met een meisje die Eureka heet en geallieerd is aan Holland. Renton is verliefd op eerste gezicht en grijpt daarom zijn kans om een crew te worden van Gekkostate, de organisatie waar Holland en Eureka tot behoren.

Over de loop van 50 afleveringen beleeft de bemanning van Gekkostate veel avonturen. Sommige van die avonturen zijn serieus van aard, zoals een gevaarlijke transportmissie, maar anderen zijn dat totaal niet, zoals wanneer de crew besluit te voetballen. De balans tussen serieus en grappig blijft altijd goed, en er wordt op effectieve wijze gewisseld tussen de verschillen in toon. Daarbovenop zijn de personages allemaal heel sympathiek, en dat samen zorgt dat Eureka Seven soms onverwacht sterke emoties kan oproepen.

Ondanks de aanwezigheid van robots vertelt Eureka Seven voornamelijk een liefdesverhaal. De relatie tussen Renton en Eureka ontwikkelt zich voortdurend, van vage gevoelens van affectie tot een sterke, gezonde relatie. Het geeft veel genoegdoening langzaam maar zeker die mooie relatie opgebouwd te zien worden, waarbij Renton en Eureka natuurlijk veel obstakels moeten overwinnen.

Maar de serie heeft ook een grote hoeveelheid actie, en daarom bevat Eureka Seven ook andere thema’s. Schrijver Dai Satoh (Cowboy Bebop, Ghost in the Shell: Stand Alone Complex) vertelde bijvoorbeeld dat hij thema’s over milieu in het verhaal heeft verwerkt, maar wat me meer opviel zijn thema’s over tolerantie. Er zijn veel sterke momenten waarin dat thema word verwerkt, maar uiteindelijk heeft de serie toch een verwarrende boodschap; schijnbaar is genocide oké als je het uitvoert in de naam van liefde?

Hoe het ook zij, de serie ziet geweldig uit. De robotontwerpen komen van de legendarische Shohji Kawamori (Super Dimension Fortress Macross, AKB0048), terwijl Ken’ichi Yoshida (Overman King Gainer, Gundam Reconguista in G) een prijs won tijdens de 2006 Tokyo International Anime Fair voor zijn karakterontwerpen. Bovendien ziet de serie er bovendien levendig uit dankzij een uitbundig kleurenpalet, dat noodzakelijkerwijs gedempt wordt tijdens de meer verdrietige momenten. De animatie is ook erg goed, met slechts af en toe een dipje in kwaliteit. Dat is beter dan de meeste series van deze lengte!

Hoe je het ook wend of keert, Eureka Seven is een zeer meeslepende serie, dankzij goede drama, goede humor en een rijke thematische inhoud, die zowel persoonlijk als politiek van aard is. Af en toe presenteert het zichzelf misschien iets dieper dan het werkelijk is, maar dat neemt niet weg dat Eureka Seven als amusement uitmuntend is.

Eureka Seven is te bekijken op viewster.

Recensie: Thunderbolt Fantasy

Gen Urobuchi, scriptschrijver van onder andere Puella Magi Madoka Magica en Fate/Zero, is altijd op zoek naar nieuwe ideeën. Dat schijnt door via de verschillen tussen al zijn projecten, die genres en zelfs media overschrijden. Behalve anime heeft hij namelijk ook light novels en live-action tv-series geschreven. In 2014 kwam hij in aanraking met Pili International Multimedia, die marionettenspellen voor film en tv maken. Geïnspireerd om zelf een serie met marionetten te maken, begon Urobuchi een samenwerking met de Taiwanese poppenartiesten. Het resultaat is Thunderbolt Fantasy.

Thunderbolt Fantasy begint op een regenachtige nacht. Een reizende zwaardvechter genaamd Shāng Bù Huàn probeert snel onderdak te zoeken en wilt daarom een paraplu pakken uit een tempel, maar hij wordt gestopt door een charismatische maar mysterieuze man. Volgens hem is de paraplu er om de jizoh, een standbeeld van een monnik, te beschermen, en Shāng Bù Huàn mag hem alleen pakken als hij een ede aflegt om de eerstvolgende persoon die hij tegenkomt te helpen. Op die manier raakt Shāng Bù Huàn betrokken bij de plicht van de Dān familie om een machtig en legendarisch zwaard te beschermen…

Technisch gezien is Thunderbolt Fantasy geen animatie, en daarom ook geen anime. Animatie is namelijk het achter elkaar plaatsen van losse beelden op zo’n manier dat ze lijken te bewegen. Thunderbolt Fantasy is daarentegen gefilmd, en de bewegingen hebben echt plaatsgevonden. Maar als je kijkt naar de lijst van betrokken mensen zie je veel namen die voor anime fans bekend zijn, zoals de hiervoor genoemde Gen Urobuchi, maar ook de zanger T.M.Revolution, de componist Hiroyuki Sawano en stemacteurs Junichi Suwabe en Tomokazu Seki. Vandaar dat Thunderbolt Fantasy toch interessant is voor anime fans. Het laat ons zien hoe deze mensen werken in een ander medium.

Behalve dat is het verhaal ook erg ‘anime’. Simpel gezegd gaat het over twee groepen die vechten om een belangrijk zwaard, en daarmee bevat Thunderbolt Fantasy het meest simpele verhaal dat Urobuchi ooit heeft geschreven. Toch zie je af en toe Urobuchi’s gebruikelijke thema’s terug, zoals discussies over de moraliteit van helden.

De serie bevat veel kleurrijke personages zoals de naïeve erfgename van een familie Zegelbeschermers, een gevaarlijke en beruchte moordenaar en een demonische tovenares. Ze zijn allemaal simpele maar amusante archetypes, die het verhaal goed kunnen dragen. Het is alleen moeilijk om hun namen te herinneren, gezien de ondertitelingen hen bij hun Chinese namen noemt, maar je hoort totaal andere Japanse namen gezegd worden. Het makkelijkste vond ik om goed te luisteren naar de Japanse namen, en die maar te onthouden.

Bij deze serie is de visuele stijl toch het meest belangrijk. Het poppenspel wordt gecombineerd met computeranimatie, waardoor Thunderbolt Fantasy uniek in zijn soort is. De poppen zelf zijn met groot oog voor detail gemaakt; ze zijn een pracht om te zien. De computeranimatie die erbij wordt gevoegd is soms nogal overweldigend, maar desondanks blijft het altijd toepasselijk.

Als ik één klacht heb over de visuele stijl, dan gaat het over de gezichten van de poppen. Die zijn, met maar één mogelijke gezichtsuitdrukking, vrij gelimiteerd. Dat valt extra op omdat anime-series heel veel laten zien door middel van gezichtsuitdrukkingen. Aan de andere kant is wel veel gebruik van lichaamstaal mogelijk met de poppen, waarmee dezelfde informatie ook uitgedrukt kan worden. Het verschil is hoe dan ook even wennen.

Thunderbolt Fantasy staat voor je klaar als je een unieke ervaring wilt hebben. Het verhaal is niet erg diep, maar de serie is zo leuk dat dat niet erg is. Ik heb zoveel enthousiasme voor de visuele stijl, dat ik nu al niet kan wachten op het aankomende tweede seizoen.

Thunderbolt Fantasy is te bekijken op crunchyroll.

Recensie: Rewrite

Key is een bekende studio onder anime fans, maar zelf maken ze geen anime. In plaats daarvan maakt Key namelijk visuele romans, videospellen die vooral draaien om het verhaal en waarin de speler keuzes maakt die het verloop van het verhaal beïnvloeden. Veel van hun visuele romans hebben een anime bewerking ontvangen, en veel van die bewerkingen zijn klassieke anime geworden: denk bijvoorbeeld aan Kanon, Air en Clannad. In het afgelopen zomerseizoen kwamen niet één maar twee bewerkingen van Key-spellen uit: de OVA Planetarian en de tv-serie Rewrite. Ik heb een kijkje genomen naar de laatste daarvan, Rewrite.

Rewrite draait om Tennohji Kohtaroh, een middelbare scholier uit de stad Kazamatsuri. Nadat hij in de nacht bezocht werd door een geest, checkt hij of de Occult Club van zijn school hem bescherming tegen geesten kan geven, maar tot zijn verrassing heeft de Occult Club slechts één lid, de clubpresident Akane Senri. Door mensen uit zijn naaste omgeving erbij te betrekken blaast Kohtaroh nieuw leven in de Occult Club. Met de nieuwe leden, waaronder Kohtaroh’s oude vriendin Kotori, uitwisselingsstudent Chihaya en klassenpresident Lucia, probeert Kohtaroh de waarheid achter vreemde gebeurtenissen uit te zoeken, maar Kohtaroh ontdekt daarbij meer dan hem lief is…

In tegenstelling tot de meeste voorgaande Key visuele romans, is Rewrite niet geschreven door Jun Maeda, maar in plaats daarvan is het verhaal het resultaat van een samenwerking tussen Romeo Tanaka, Yuhto Tonokawa en Ryukishi07. De laatste daarvan ken je misschien van Higurashi When They Cry en Umineko When They Cry. Toch volgt dit de formule van een typische Jun Maeda visuele roman: iedereen heeft melodramatische achtergrondverhalen en hoewel het verhaal in realiteit gegrond lijkt te zijn, is er wel degelijk een magisch element aanwezig. Maar in dit verhaal is de magie veel prominenter dan in Jun Maeda’s verhalen; op een gegeven moment komt het zelfs over als een shohnen actie serie.

De verhalen van de afzonderlijke personages zijn nogal zwak en in sommige gevallen zelfs belachelijk. De magische invloed van het verhaal zorgt er bijvoorbeeld voor dat mensen hun eigen dochter vergeten, of dat alles wat iemand aanraakt afsterft. Bovendien loopt het verhaal uit op één groot conflict, dat niet past bij de persoonlijke toon die normaal gesproken de kracht zijn van Key visuele romans, en dat ze hier opnieuw proberen te produceren. Het is alsof de schrijvers alle genres die ze kenden in het verhaal probeerden te verwerken, en dat leidt hier niet tot een goed resultaat.

Bovendien is de animatie, verzorgd door Studio 8-Bit, niet eens goed. De 2D animatie beeld de bewegingen van de personages niet op overtuigende wijze  uit, en de 3D animatie, waarin monsters worden uitgebeeld, ziet op elk vlak heel erg nep uit. Rewrite bevat op Ace Attorney na de slechtste animatie die ik in tijden heb gezien.

Ik was nooit een fan van Jun Maeda, maar zelfs ik moet toegeven dat hij wel een unieke visie had, dat hij iets wilde overbrengen met zijn verhalen. In tegenstelling tot dat is Rewrite alleen maar een poging om zijn stijl te kopiëren, en zelfs dat lukt niet op een goede manier. Magische invloeden zijn daarvoor veel te letterlijk in het verhaal aanwezig, waardoor het verhaal soms opeens een ander genre wordt dan het hoort te zijn.

Het verhaal is dus niet, en de animatie is al evenmin niet om naar huis te schrijven. Daarmee is Rewrite alleen voor de meest hardcore Key fanaten. Maar zelfs zij gebruiken waarschijnlijk hun tijd liever om het originele spel te spelen.

Rewrite is te bekijken op daisuki.

Opinie: Mijn favoriete regisseurs, deel 3

Satoshi Kon en Mamoru Hosoda, die ik eerder heb besproken, zijn beide geweldige regisseurs. Maar omdat ze de kans hadden om te werken met grote filmbudgets, hadden ze ook veel middelen tot hun beschikking om te laten zien hoe goed ze zijn. Het is veel moelijker om jezelf te bewijzen wanneer je moet werken met slechts een schamel tv-anime budget. Toch zijn er regisseurs die dat ook voor elkaar krijgen, zoals de eigenzinnige Kunihiko Ikuhara.

Net als Mamoru Hosoda begon Ikuhara zijn regiecarrière bij Toei, als afleveringsregisseur voor Sailor Moon. Zijn afleveringen waren zo uniek en interessant dat op het moment dat de serieregisseur Jun’ichi Satoh zijn positie opgaf tijdens Sailor Moon R, het tweede seizoen, hij het stokje doorgaf aan Ikuhara. Door de overweldigende populariteit van de Sailor Moon franchise kon Kunihiko Ikuhara nog een paar jaar doorwerken aan deze franchise. Hij bleef zijn positie namelijk behouden voor seizoen 3, die Sailor Moon S heet, en seizoen 4, genaamd Sailor Moon SuperS, bovenop de film die bij Sailor Moon R hoorde.

Door zijn werk aan de Sailor Moon franchise werd al duidelijk dat Kunihiko Ikuhara een unieke, opvallende en verslavende regiestijl had. Maar hoe goed hij echt was werd pas duidelijk toen hij begon te werken aan zijn eigen originele werk. Voor de eerste van zijn originele projecten richtte hij de creatieve groep Be-Papas op. Behalve hem zelf bestond deze groep ook onder andere uit de schrijver Yohji Enokido en de mangaka Chiho Saitoh. De samenwerking tussen deze mensen leidde tot het bestaan van het multimediaproject Revolutionary Girl Utena, bestaande uit een anime, manga en videospel.

Revolutionary Girl Utena had zelfs toen het uitkwam in 1998 geen goede animatie, en door de passage van de tijd ziet het er nog slechter uit. Maar toch is het voor elke anime fan de moeite  waard om te kijken. De serie gaat over het sportieve meisje Utena Tenjoh, die betrokken raakt in een serie zwaarden duels waarmee wordt bepaald wie de verloofde van de Rozenbruid, Anthy Himemiya, wordt. Degene die uiteindelijk de hand van Anthy wint krijgt hun wens vervult. Uit dit concept komt een sprookjesachtig verhaal met feministische thema’s voort, waarin de normale gang van sprookjes wordt verworpen. Door het vele gebruik van symboliek en de rijke thematische inhoud maakte Ikuhara hier een werkelijk meesterwerk van.

Bovendien weet Ikuhara zijn gebrek aan een groot budget in een voordeel om te zetten. Waar normaal gesproken herhaalde animatie als slecht wordt beschouwd, maakt Ikuhara de repetitie op meesterlijke wijze een belangrijk gedeelte van het verhaal. Hierdoor wordt de herhaalde animatie een belangrijk gedeelte van het verhaal, en voegt het daadwerkelijk veel toe aan de serie.

Het succes van Utena leidde tot de productie van een filmversie, maar daarna werd het stil rond Kunihiko Ikuhara. Hij begon zich bezig te houden met andere dingen dan regisseren, zoals een boek- en muziekproject genaamd Schell Bullet. Meer dan een decennium later, in 2011, kregen we eindelijk een nieuwe serie van Ikuhara, de kleurrijke serie Mawaru Penguindrum.

Mawaru Penguindrum gaat over de twee broers Kanba en Shohma en hun chronisch zieke zus Himari, die plotseling sterft tijdens een bezoek aan een dierentuin. Maar door een mysterieuze levensvorm krijgt Himari de kans op een tweede leven, zolang Kanba en Shohma de “Penguindrum” kunnen vinden. Mawaru Penguindrum gaat over een heleboel verschillende zaken tegelijkertijd, en is daarom eigenlijk iets te ingewikkeld. Dat maakt het erg lastig om goed te begrijpen, maar daarom blijft het ook een fascinerende serie, zelfs als je het al vaker hebt gezien. Bovendien is alles aan de serie op geweldige wijze ontwerpen, zowel visueel (achtergronden, personages) als muzikaal.

Ikuhara’s meest recente serie komt uit 2015, en draagt de naam Yuri Kuma Arashi, dat in Nederlands Lelie Beer Storm betekent. Het speelt zich af in een wereld waar een grote muur wordt gebouwd om beren van mensen weg te houden. Twee beren, Ginko en Lulu, nemen een menselijke gedaante aan om op die manier tussen de mensen te kunnen wonen, en zo dicht in te buurt te kunnen komen van Tsubaki Kureha, een meisje die beren haat omdat haar moeder is vermoord door een beer. Hoewel Ikuhara nog steeds uitgebreid gebruik maakt van ingewikkelde symboliek, is deze serie het meest voor de raap door de korte duur van maar 12 afleveringen. Maar opnieuw is dit een prachtige serie om te zien, horen, en om over na te denken, en bovendien brengt het een belangrijke boodschap over.

Mensen zijn verdeeld over Ikuhara’s regiestijl, maar voor wie er van houdt is er niets beters. Jammer genoeg zijn er altijd grote stille periodes zonder ook maar een beetje nieuws tussen de projecten van Kunihiko Ikuhara. Voor zover we nu weten, is er nog geen nieuw project van hem op komst. Maar omdat alles wat hij maakt zo bijzonder is, blijf ik wachten en hopen dat ik meer van hem te zien zal krijgen in de toekomst. Een beter compliment kan ik niet geven!