Summer Wars, geregisseerd door Mamoru Hosoda, is één van mijn favoriete anime films. Het is een kleurrijk avontuur met een spectaculaire ontknoping en een grote, maar makkelijk te herkennen cast. Deze film is voor mij de culminatie van Mamoru Hosoda’s directoriale talent; een toonbeeld voor wat hem zo’n interessante filmmaker maakt. Het is niet te geloven dat zo iemand is begonnen bij Toei Animation. Toei stond namelijk in de jaren zestig wel bekend als een prestigieuze animatiestudio, maar zolang ik ze ken, zijn ze vooral te herkennen aan hun goedkoop uitziende kinderseries. Hoe is zo’n groot talent voortgekomen uit juist die studio?
Mamoru Hosoda begon zijn carrière dus bij Toei Animation, waar hij startte als een animator voor onder andere Dragon Ball Z en Sailor Moon. In 1999, toen hij al tien jaar bij Toei werkte, kreeg hij de kans om de regisseurstaak op zich te nemen. Wat hij zou gaan regisseren was een soort pilot voor een animatieserie gebaseerd op een lijn van V-Pets, virtuele huisdieren, genaamd Digimon. De zo ontstane proloogfilm Digimon Adventure wekte veel indruk, met name doordat Hosoda de lichaamstaal van kinderen zo goed had neergezet.
Vervolgens zou Hosoda’s carrière een tijdje in het teken staan van Digimon Adventure. Hij was namelijk ook verantwoordelijk voor de 21ste episode van de tv-serie, een aflevering die opvalt doordat het verhaal op een trage, bijna meditatieve manier wordt vertelt en meer over de psychologie van het hoofdpersonage gaat dan gebruikelijk is voor Digimon Adventure. Bovendien is het kleurenpalet een heel stuk grauwer dan je zou verwachten van een serie bedoeld voor kinderen.
Ook werd Hosoda teruggehaald voor de tweede Digimon film, Our War Game! Over het algemeen wordt deze film gezien als het beste stukje Digimon media dat bestaat, en met goede reden. Het heeft een meeslepend plot over een virus Digimon die het internet overneemt, waarin de spanning steeds hoger wordt opgebouwd. Bovendien had het een opvallende visuele stijl. Niet alleen was ik onder de indruk van deze film, Hosoda zelf leek er ook trots op te zijn. Een paar jaar later herhaalde hij een aantal elementen uit deze film in Superflat Monogram, een uitgebreide reclame voor Louis Vuitton waarvoor Hosoda samenwerkte met de uitzinnige kunstenaar Takashi Murakami.
One Piece films). Maar toen Hosoda van studio Madhouse de kans kreeg om een losstaande film, The Girl Who Leapt Through Time, te regisseren, greep hij die kans met beide armen aan. Tegen deze tijd is het duidelijk wat Hosoda zo goed maakt: de lichaamstaal van zijn personages is heel natuurlijk en herkenbaar, en hij kan beter dan wie dan ook een grappige sfeer om laten slaan naar enorme spanning, op zo’n geleidelijke manier dat je het bijna niet eens merkt. Er is toch nog één ding dat The Girl Who Leapt Through Time tegenzit. Dat is het einde, dat op een gegeven moment vervelend om te kijken wordt omdat het gewoonweg te lang duurt.
En dan komen we aan bij Summer Wars. Net zoals bij Superflat Monogram herhaalt Hosoda hier veel elementen uit de tweede Digimon Adventure film. Sterker nog, het is praktisch dezelfde film! Ook Summer Wars gaat over een kwaadaardig computerprogramma dat het internet overneemt, en de maatregelen die de hoofdpersonages van Summer Wars hier tegen nemen zijn min of meer hetzelfde als de maatregelen uit Digimon Adventure: Our War Game! Maar dat doet niet af aan de kwaliteit van de film. Integendeel, Summer Wars is de betere en meer toegankelijke versie van dit verhaal! Ten slotte hoeft niemand uitgelegd te worden wat een Digimon is voordat ze kunnen genieten van deze film. Ook is het verhaal uitgebreid waardoor nu niet alleen het kwade computerprogramma centraal staat, maar ook het leven in een grote familie, wat natuurlijk perfect is voor een vrolijke en spannende familiefilm.
Vanaf toen werd Mamoru Hosoda gezien als een mogelijke opvolger van anime legende Hayao Miyazaki. En die benaming lijkt Hosoda wel te bevallen. Na Summer Wars heeft hij nog twee films gemaakt, Wolf Children en The Boy and The Beast, en beide van deze zijn opnieuw familiefilms die zelf over familie gaan waarin families centraal staan. Hoe goed deze films zijn weet ik niet, ik heb ze namelijk nog niet gezien, maar het is duidelijk dat Mamoru Hosoda een specifieke richting heeft gevonden waar hij in verder wilt gaan. Nu hij een film over moeders (Wolf Children) en een film over vaders (The Boy and The Beast) heeft gemaakt, vraag ik me wel af wat zijn volgende stap zal zijn. Ik hou het in de gaten!
Deel 1 over Satoshi Kon is hier te lezen.
Carlogandro 