Zelfs na twintig jaar is Pokémon nog steeds een enorme geldmachine. Pokémon GO is op het moment een enorme hype, een paar jaar geleden maakten Pokémon X & Y enorme indruk en de langzame instroom van informatie over Pokémon Sun & Moon zorgt voor hooggespannen verwachtingen. Het is vreemd om te beseffen dat de franchise dit jaar hun twintigste jubileum viert, omdat ik er al in het begin bij was. Ik weet nog welke aflevering van de anime ik het eerst zag (dat was “Een Harde Leerschool”), ik heb nog steeds mijn exemplaar van Pokémon Red en ik kan me nog goed herinneren wat voor impact Pokémon had in de eerste paar jaren.
Een g
root deel van die impact was namelijk dat er een heleboel imitators kwamen in de jaren die volgden. De meest succesvolle van deze was natuurlijk Digimon, en met goede reden ook. Ondanks dat de tv-serie niet al te best begon ontwikkelde het zich tot één van de beste verhalen die ik als kind tot me nam. Vandaar dat ik zelfs nu nog enthousiasme heb voor deze franchise, zelfs als de monsterontwerpen en videospellen verbleken in vergelijking met die van Pokémon. Maar ondanks dat de vele anime het meest bekend zijn, begon Digimon niet als een tekenfilmserie. De eerste Digimon spullen die in 1997 werden uitgegeven waren zogenaamde Virtual Pets of V-Pets, en deze waren bedoeld als “Tamagotchi voor jongens”. Gelukkig werd de franchise over de jaren heen meer geslachtsneutraal!
Een meer obscure imitator van Pokémon was Flint the Time Detective. Mocht je je deze niet herinneren, Flint the Time Detective gaat over een holbewoner die in de moderne tijd tot leven wordt gebracht om monsters uit verschillende tijdsperiodes weg te halen zodat ze de geschiedenis niet in de war sturen. Het was waarschijnlijk bedoeld als een ietwat educatieve tekenfilmserie, gezien het geschiedenis aspect, maar ik heb er nooit veel van geleerd. Wat mij nog het meeste bijstaat is dat veel van de personages Vlaamse accenten hadden in de Nederlandse nasynchronisatie. De anime leek een stand-alone product te zijn, zonder videospellen of kaartspellen die het moest promoten, maar de Japanse licentie van de serie is in handen van Sanrio.
Misschien heb je de naam “Sanrio” nog nooit gehoord, maar ik verzeker je dat je bekend bent met hun werk. Dit is een bedrijf die mascottes maakt. De meest bekende van hun mascottes is Hello Kitty, die je ongetwijfeld kent. Misschien heb je ook nieuwere mascottes van hen gezien, zoals Gudetama en Kirimi-chan. Wanneer je beseft dat deze mensen het brein achter Flint the Time Detective waren, wordt het duidelijk dat de serie bedoeld was om nieuwe mascottes te introduceren en er merchandise van te verkopen.
Een van de latere imitators was Mon Colle Knights. Deze anime deelde wel heel veel elementen met andere series in dezelfde aard. De hoofdpersonages reisden elke aflevering naar een andere wereld, net als in het tweede seizoen van Digimon, en bevochten daar elke keer opnieuw een Team Rocket-achtige trio van slechteriken. Het is duidelijk waarom deze serie het niet goed deed; het bracht gewoonweg niets nieuws. De tv-serie was bedoeld om een ruilkaartspel genaamd Monster Collection te verkopen. Volgens mij was dat spel niet te krijgen in Nederland, maar achteraf gezien verklaart dat wel waarom er altijd kaarten in beeld verschenen!
Als laatste wil ik ook Monster Rancher noemen. Deze anime is hier in Nederland nooit op tv uitgezonden, maar in Engels sprekende gebieden is deze serie wèl bekend. Net als Pokémon was Monster Rancher gebaseerd op een reeks videospellen. Het interessante van die videospellen was dat ze willekeurige data lazen op een CD of CD-ROM die je in je computer had gestopt, en die gelezen data gebruikte om een monster te creëren. Als ik die spellen had als kind, had ik waarschijnlijk alle CD’s die we thuis hadden uit de kast gehaald en er uren mee zitten experimenteren.
Nog steeds worden er nieuwe franchises over monsters gemaakt in Japan. Het vrij recente Yoh-kai Watch is daar bijvoorbeeld op het moment erg populair. En toch is het anders dan in de late jaren ’90, toen monster franchises op de gekste plaatsen opdoken. En daar kan je natuurlijk maar één dader voor aanwijzen: Nintendo en hun gestoord populaire Pokémon multimedia gekte. Bedankt voor al die nostalgie, Nintendo!
Carlogandro 